Άνοιξη

Τι συνδέει την Κάθριν Μάνσφιλντ, τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Ρίλκε, τον Μπετόβεν, το #MeToo, το Μπρέξιτ, τις ψευδείς ειδήσεις, τον θάνατο, τη ζωή, τον βορρά, τον νότο, την ανατολή, τη δύση, έναν άντρα που θρηνεί το παρελθόν και μια γυναίκα παγιδευμένη στο παρόν; Η απάντηση είναι μία αλλά πολύπλευρη. Άνοιξη. Η μεγάλη συνδετική δύναμη. Προσβλέποντας στη μετακένωση της αφήγησης με τον χρόνο και παραλλάσσοντας το θέμα ενός από τα πιο πεισματικά και θυελλώδη έργα του Σαίξπηρ (Περικλής), η Άλι Σμιθ επανακάμπτει για να διηγηθεί την απίθανη ιστορία μιας απίθανης εποχής. Σε μια εποχή τειχών και εγκλεισμού, η ίδια ανοίγει την πόρτα. Η εποχή που ζούμε αλλάζει φύση. Θα αλλάξει τη φύση της αφήγησης; Η ελπίδα αναβλύζει αιώνια. Το τρίτο αυτόνομο μυθιστορηματικό μέρος του λαμπρού Κουαρτέτου των Εποχών της Σκοτσέζας συγγραφέως στηρίζεται στα προηγούμενα μοτίβα της δημιουργικότητας και της φιλίας, εμβαθύνοντας περισσότερο στα γεγονότα της επικαιρότητας και εξετάζοντας με κοφτερό βλέμμα το ζήτημα της μεταχείρισης των μεταναστών. Όπως λέει κάπου και μια ηρωίδα, «Οι ιστορίες αυτές είναι απόλυτα σοβαρές, έχουν να κάνουν με μεταμόρφωση».

«Η Άνοιξη είναι το καλύτερό της βιβλίο μέχρι στιγμής στο Κουαρτέτο των Εποχών, ένας εκθαμβωτικός ύμνος στην ελπίδα που, μέσα από έναν χορό φωνών, ενώνει το παρελθόν με το παρόν. Η Άλι Σμιθ φωτίζει με τη γραφή της, για όλους εμάς, ένα μονοπάτι διεξόδου από το εφιαλτικό τώρα».

The Observer

«Αυτό το μυθιστόρημα μεταγγίζει ενέργεια και ζεστασιά».

The Daily Telegraph

«[...] Το εισαγωγικό κεφάλαιο του βιβλίου είναι ένα λεκτικό κολάζ παραληρήματος και επικεφαλίδων. Η Σμιθ χρησιμοποιεί την Μπρίτανι για να ρίξει φως στις ζοφερές πινελιές της κυνικής και απάνθρωπης πολιτικής εγκλεισμού μεταναστών της Βρετανίας, ενώ η Άλντα και η Φλόρενς υποδηλώνουν τη ρίζα της λύσης. Ρίζες, βλαστοί και μπουμπούκια αφθονούν εν μέσω μυριάδων αναφορών στον θάνατο και στην αναγέννηση, από την παμπ του Κρεμασμένου ως τον Ορφέα, το Ράγκναροκ της σκανδιναβικής μυθολογίας και «Το Σύννεφο» του Σέλλεϋ. Τα τρία μυθιστορήματα [Φθινόπωρο, Χειμώνας, Άνοιξη] έχουν κάμποσα κοινά στοιχεία –τον πόνο και την ηδονή της δημιουργίας, το συνταίριασμα ενός μεγαλύτερου ενηλίκου με μια έξυπνη νεαρή, την παρουσίαση μιας Αγγλίδας εικαστικού, στην προκειμένη περίπτωση της Τασίτα Ντιν–, είναι ωστόσο αυτοτελή και ολοένα πιο επιτακτικά στην ελπίδα τους ότι η τέχνη ίσως κομίσει την αλλαγή [...].
Η γραφή της Σμιθ πάντα προκαλεί και πάντα αποζημιώνει».

Kirkus Reviews