Θάλασσα Μόνη

Ποικίλες διηγήσεις και σχόλια ανοίγουν χάρτες και γυρεύουν φάρους.
Στον Πειραιά, στον Βόσπορο, στη Μασσαλία, στην Αμβέρσα, στην Μπανγκόκ… στις γέφυρες των καραβιών, με όλους τους καιρούς.
Σε πλεούμενα των μύθων, σαν τη φελούκα του Παπαδιαμάντη και τα καράβια του Ομήρου.
Αλλά και πέρα από μύθους, όπως στο τάνκερ Tina Onassis. Και πού να φανταστούμε ότι το Κώστας Καβάφης είναι ένα πολυταξιδεμένο φέρι;
Πόσο βαρύ φορτίο είναι ο θρόνος του Όθωνα που από βασιλιάς γίνεται εν πλω ένας απλός επιβάτης;
Μαζί με τον Τιτανικό ναυαγεί ένα ολόκληρο ταχυδρομείο. Πώς θα πληρωθούν οι ναύτες σε ένα πλοίο που ταξιδεύει με 13 μποφόρ και φέρει το όνομα Χρυσούς Αιών;
Ποια δικαιοσύνη κρίνει ένα δουλεμπορικό που ρίχνει τους δούλους στον Ατλαντικό;
Ποια είναι πιο παράξενη και τρομερή: μια γοργόνα, μια μέδουσα ή μια φάλαινα σε ενάντια ρεύματα;
Περαστικοί σαν τα ρεύματα οι ναυτικοί μελαγχολικοί έρωτες στο μπαρ La vache qui rit.
Περαστικά τα θαλασσινά νιάτα, εκείνο το όμορφο τρεχαντήρι τους και οι πόθοι τους που «πέφτουν» καταμεσής στο Αιγαίο πέλαγος…

Θαλασσινές ιστορίες. Αναγνωρίζουμε συχνά σε αυτές τη μοναχικότητα του ταξιδευτή, που αναμετριέται με το ανυπέρβλητο υγρό στοιχείο και τους απρόβλεπτους ορίζοντες. Αλλά και τη μοναδικότητα της δοκιμασίας αυτής. Η θάλασσα φαίνεται μόνη. Είναι και μοναδική. Στον αφρό των κυμάτων έχει και τη χαρά της…