Η Φανή και η κόρη της Ίρμα καλούνται να επιβιώσουν. Ξέρουν ότι αυτό που ακολουθεί τις σιωπές είναι το αναπάντεχο. Δε γνωρίζουν το μέλλον τι θα τους φέρει. Μια ιστορία που ξεκινά ήσυχα και απλά, όσο όμως προχωρά άλλοτε είναι γεμάτη αγωνίες κι άλλοτε γεμάτη ελπίδες. Αλλά τελικά μήπως έτσι δεν είναι η ζωή πίσω από τις κλειστές πόρτες...
Ανακαλύπτουν ότι δεν μπορεί κανείς να ελέγξει αυτά που θα του συμβούν.Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αποφασίσει πόσα θα αφήσει να του πάρουν. Έχουν μάθει να χαμογελούν στο χτες, στο σήμερα, ακόμα και στο αύριο. Και έτσι φαντάζονται ότι μερικές φορές είναι σαν να ξυπνάς από ένα όνειρο. Άλλες ξυπνάς μέσα στο όνειρο. Και κάποιες άλλες, κάπου κάπου, στο όνειρο ενός άλλου. Μια στιγμή φαίνεται η ζωή να κλαίει και μια στιγμή να γελάει, μια στιγμή να πενθεί και μια στιγμή να χορεύει.
Στο διπλανό τραπέζι ένα ζευγάρι με ένα κοριτσάκι. Ο πατέρας, με τη λατρεία στα μάτια, χάιδευε τις μπούκλες της κόρης του. Της θύμισε τον Γιώργη. Της θύμισε την Ίρμα της μικρή. Της θύμισε εκείνους πολλά χρόνια πριν.
Νοστάλγησε. Ξανάφερε στον νου της τα φουστανάκια με τις σφηγκοφωλιές, τα κοκαλάκια που της έβαζε στα μαλλιά, τις πρώτες της τουτού, το πρώτο της βαλς υπό τους ήχους του Γαλάζιου Δούναβη, τον πρώτο ξυπόλυτο χορό στην Πράτσικα... Ύστερα ο δρόμος προς την κορυφή ορθάνοιχτος, την πήγε Βρυξέλλες, Μόντε Κάρλο, Λωζάννη, Μανχάταν και σε λίγες ημέρες θα την έφερνε στο Ηρώδειο.
