Ο Γιάννης Που Αγάπησα

Tο τελευταίο κουδούνι της μέρας έχει χτυπήσει. Μόνη, μπροστά στον γεμάτο πίνακα, μέσα στην άδεια τάξη ανακεφαλαιώνει, αξιολογεί, στοχάζεται:

Τι έκανα καλά, τι δεν μου βγήκε; Διερεύνηση παραμετρικής εξίσωσης σήμερα. Σίγουρα τους δυσκόλεψε. Κάποιοι δεν θα κατάλαβαν Χριστό. Μάλλον θα πρέπει να επανέλθω. Ο Γιάννης έδειχνε κουλ. Αυτός ίσως το ’πιασε. Αύριο θα τον βάλω να λύσει την άσκηση στον πίνακα. Για να δούμε… 

Μαζεύει τα πράγματά της και παίρνει τον δρόμο για την κατοικία της, την κατοικία που συχνά για τη δασκάλα –για τον δάσκαλο του δημόσιου σχολείου– δεν είναι το Σπίτι της. Παρόμοιες σκέψεις την ακολουθούν στον δρόμο, στην ουρά του σουπερμάρκετ, στο ασανσέρ. 

Η Μαρία είχε σήμερα τα νεύρα της –δεν ήταν λέει το πρόβλημα αρκετά σαφές– πού να καταλάβει το καημένο ότι αυτός ήταν ο στόχος: δίνεις ένα πρόβλημα ασαφές, τροφή για σκέψη, και γίνεται... επανάσταση, αφού «όλα τα προβλήματα οφείλουν να έχουν μοναδική λύση, η οποία να επιτυγχάνεται με τρόπο ανάλογο αυτού που παραθέτει το λυμένο παράδειγμα-εφαρμογή του βιβλίου». 

Αυτό! Αυτό ποιος θα το ξεκολλήσει από τη σκέψη των παιδιών, των γονιών τους, αλίμονο και πολλών από τους δασκάλους τους; Απόγεμα ή βραδάκι, με το κομπιούτερ, τα βιβλία και τα τετράδια ανοικτά – είναι η ώρα να σχεδιαστούν τα πλάνα για τα μαθήματα της επομένης. Γιατί, όπως μάλλον αγνοούν όσοι είναι έξω από τον χορό, η δουλειά του δασκάλου δεν τελειώνει σαν χτυπήσει το κουδούνι. Οι περισσότεροι μοχθούν ετοιμάζοντας για κάθε τους μάθημα ένα πλάνο – κι όταν η ανάγκη το επιβάλει, το τροποποιούν, το αναθεωρούν, το ανατρέπουν…

(από τον Πρόλογο του βιβλίου)