Scientific American: Είναι δίκιο να περιμένουμε από κάποια που έχει γράψει ένα βιβλίο αυτο-βοήθειας να έχει τα πάντα στη ζωή της υπό έλεγχο;
Wilson: Αυτο-βοήθειας! Εγώ νόμιζα πως έγραψα απλώς ένα βιβλίο λαϊκής φιλοσοφίας. Ποιος, εδώ κάτω στην υδρόγειο, έχει τα πάντα στη ζωή του υπό έλεγχο; Όπως όλος ο κόσμος, ακόμη πειραματίζομαι και μαθαίνω.
Όπως επισήμανε ένας κριτικός που αποδοκίμασε την όλη μου προσέγγιση, οι μόνες κυριολεκτικά «αυτο-βοηθητικές» υποδείξεις μου συνοψίζονται σε ελάχιστα πράγματα, όπως το να ξεφορτωθείς όλα εκείνα τα πλαστικά μπουκάλια που έχεις μαζέψει στην τουαλέτα σου ... δεν είμαι καθόλου ο τύπος που αρέσκεται να θέτει κανόνες για τη ζωή.
Οι άνθρωποι λατρεύουν τους κανόνες. Αν δεν συνέβαινε αυτό, δεν θα είχαμε καν γλώσσα, ούτε τρόπους, ήθη ή μορφές τέχνης. Και τους αρέσει να διαβάζουν άρθρα και βιβλία με κανόνες που υπόσχονται επιτυχία στο τάδε ή στο δείνα εγχείρημα, όπως σταδιοδρομία ή σχέσεις. Συνήθως φαντάζονται πως αυτοί οι κανόνες θα έχουν αποτέλεσμα, σε αντίθεση με συμβουλές που βασίζονται στην προσεκτική παρατήρηση και σύγκριση μεγάλων ομάδων που έκαναν το Α ή το Β. Η κανονιστική μου προσέγγιση συνεπάγεται κυρίως το να θέτεις στον εαυτό σου ερωτήματα -μεταξύ των οποίων και το ερώτημα, «τι πραγματικά γνωρίζω επ αυτού, είτε εγώ είτε οποιοσδήποτε». Τούτου λεχθέντος, είμαι πρόθυμη να μάθω κατά πόσο βοηθά κάποιον η ανάλυσή μου στο κεφάλαιο "Πρόσεχε τον έρωτα!", και έχω μερικές ελπίδες για τις στρατηγικές του εμφορούμενου από τη φρόνηση ηδονισμού στο κεφάλαιο "Επιστήμη και Σκεπτικισμός", όπως και για το κεφάλαιο σχετικά με την επικούρεια πολιτική θεωρία.
